Eén ding weet ik zeker, vorige week was een gekke week. Woensdag schreef ik nog dat ik even geen zin had om te bloggen en legde ik uit waarom dat zo was, en de dag erna kreeg een mail waar ik nooit van had durven dromen toen ik aan m’n blog begon. Of ik in EditieNL wilde vertellen over de Minimalism Game die ik in april had gedaan. Ik denk dat het universum me iets probeerde te vertellen. Dat ook op momenten dat het even moeilijk is, het beginnen van een blog een van de beste dingen blijft die ik ooit heb gedaan. Al is het maar omdat de mail weer bewees dat de community van groene bloggers echt geweldig is. De redactie van het programma was namelijk naar mij doorverwezen door lieve Hailey van de blog Palace of Bliss. (Hailey schrijft over eerlijke mode en een bewuste & duurzame lifestyle, het is zeker de moeite waard om eens een kijkje op haar site te nemen.)

Een paar maanden geleden schrok ik me nog kapot toen ik werd gevraagd voor een radioprogramma. Ik vond dat doodeng en wist niet goed of ik het wel durfde. Gelukkig heb ik dat wel gedaan, want het was echt een superleuke ervaring waar ik veel leuke reacties op heb gehad. Maar goed, dat was radio. Dan horen mensen je wel, maar ze zien je in ieder geval niet. En nou zou ik op tv moeten. Ik, met mijn camera-angst. Heel veel tijd om te aarzelen of zenuwachtig te zijn van tevoren had ik deze keer niet, en dat was denk ik maar goed ook. Op donderdagmiddag werd ik gevraagd voor een item dat ze vrijdagochtend wilden filmen. Veel tijd om te bedenken wat ik aan zou willen op tv had ik dus ook niet, maar gelukkig had ik echt net een geweldig nieuw fair fashion jurkje weten te scoren in de uitverkoop bij een webshop die ermee stopte, dus die beslissing was snel gemaakt (het wordt trouwens tijd dat ik eens een update schrijf over hoe ik sinds augustus vorig jaar probeer alleen nog naar eerlijke kleding te kopen).

De Universiteit Leuven heeft onlangs onderzocht of opruimen gelukkiger maakt, en hun conclusie was dat dat inderdaad zo was. Daarom wou EditieNL dat een van hun verslaggevers de Minimalism Game ging doen en ze zochten iemand die dat al gedaan had. Nou vind ik de Minimalism Game een van de leukste Groene Challenges die ik tot nu toe heb gedaan, dus dat was zeker een onderwerp waar ik wel wat over wilde vertellen. Verslaggever Gerben maakte zich er geloof ik nogal zorgen over dat hij 465 dingen weg moest doen uit z’n huis. Ik hoop dat ik wat angst bij hem weg heb kunnen nemen, want ik denk ik echt nog steeds dat de meeste mensen veel meer spullen in huis hebben dan ze zelf denken. Pas als je alles gaat uitzoeken en het door je handen gaat, weet je weer wat je eigenlijk allemaal hebt. Lang niet alles daarvan heb je echt nodig. En wie weet vind je weer iets terug waarvan je eigenlijk niet meer echt wist dat je het had en dat je juist heel graag wil bewaren. Minimalisme gaat namelijk niet alleen over alles maar weg doen, maar juist ook over het waarderen van de dingen die je wel hebt.

Maar goed, ik had dus vrijdagochtend een grote camera van EditieNL in m’n woonkamer staan en dat was een bijzondere ervaring. Natuurlijk hebben we veel meer opgenomen dan wat er uiteindelijk te zien is geweest in de aflevering (die hier terug te zien is) en ik moest maar afwachten wat ze er uiteindelijk van gingen maken, maar het viel me niet tegen! Ik zat natuurlijk doodzenuwachtig voor de tv vrijdagavond, in ons superschattige mini-huisje in Limburg (waar we dit weekend zaten om even weg te zijn uit ons katloze huis), maar gelukkig was dat nergens voor nodig. Ik kwam goed uit m’n woorden en heb geen gekke dingen gezegd. Natuurlijk zijn er dingen waarvan mijn überkritische zelf denkt dat ze beter hadden gekund (zo was het bijvoorbeeld leuk geweest als ze de naam van m’n blog in de uitzending hadden genoemd en vond ik dat er in het item iets te veel de nadruk werd gelegd op dingen weggooien, in plaats van ze hergebruiken of recyclen, en werd er ook geen aandacht besteed aan waarom minimalisme goed is voor de wereld, waar ik eerder al over schreef), maar goed, het was een kort item en niet alles kan in één keer aan bod komen natuurlijk en al met al ben ik heel tevreden. Überhaupt al dat ik binnen twee jaar met m’n blog niet alleen op de radio maar ook op de tv ben geweest, voelt nog steeds als iets heel onwerkelijks!