Er moet mij iets van het hart. Normaal schrijf ik positief en vrolijk op m’n blog, omdat ik anderen graag vanuit positiviteit wil inspireren om ook ietsje duurzamer te leven, en niet op een belerend toontje wil vertellen wat mensen zouden moeten doen, maar ik zit ergens mee. Er is natuurlijk een reden waarom ik duurzaamheid, groener leven en veganistisch eten wil promoten en de afgelopen weken besefte ik me dat die reden veel urgenter is dan het lijkt. Het klinkt voor de meeste mensen als een ver-van-hun-bed-show, een uitgeputte aarde, natuurlijke bronnen die opraken, dat zal best, maar dat zal mijn tijd wel duren. Maar dat is dus niet zo. Het zijn niet de kinderen of kleinkinderen van mijn neefjes die met schaarste aan natuurlijke bronnen te maken zullen krijgen, maar wij zelf nu al. Op dit moment. Er is NU al iets aan de hand en we zijn eigenlijk al veel te laat met ons leven aanpassen. Het moet allemaal veel drastischer.

Deze gedachten komen natuurlijk niet uit de lucht vallen. Dit komt omdat ik de afgelopen weken vaak in het nieuws lees over Kaapstad, een wereldstad waar op dit moment een enorme watercrisis aan de gang is. Het heeft de afgelopen drie jaar zo weinig geregend dat de waterreservoirs bijna leeg zijn. Mensen mogen nog maar 50 liter water per dag gebruiken, en dat is niet veel. Dat is in 5 minuten douchen op. (Ter vergelijking: in Nederland gebruiken we gemiddeld 119 liter water per dag). Daarnaast zijn er allerlei andere noodmaatregelen getroffen. Veel te laat, want dat dit watertekort eraan zat te komen wisten ze eigenlijk al een paar jaar. En ondanks de maatregelen is over een paar maanden het water op. Dan staat het water in het stuwmeer dat de stad van drinkwater voorziet zo laag dat er echt geen druppel water meer uit de kraan komt.

Die dag, Day Zero genoemd, was voorspeld voor komende april. Eerst eind april, maar dat werd onlangs nog bijgesteld naar begin april, omdat de maatregelen niet genoeg effect hadden. Terwijl ik al bezig was met deze blog, blijkt afgelopen week eindelijk een soort omslagpunt te zijn geweest, en is de verwachte Day Zero nu uitgesteld tot juli. De mensen in Kaapstad beginnen zich steeds meer te beseffen dat ze met z’n allen iets moeten doen en worden steeds milieubewuster, en ook de landbouwers in de omgeving hebben nu vergaande maatregelen getroffen om hun watergebruik drastisch terug te dringen. Een deel van hen heeft zelfs water gedoneerd aan de stad, waardoor Day Zero nu iets kon worden uitgesteld.

Wanneer Day Zero ook precies is, mijn timing is in dit geval niet echt handig. Wie gaat er namelijk in april naar Kaapstad? Moi! Ja, alweer vliegen, en alweer ver weg, een paar maanden nadat we terug zijn gekomen uit de V.S. Ik voel me daar op dit moment niet heel prettig bij. Ik voel precies de spagaat waar ik het vorig jaar met een paar andere groene bloggers over heb gehad. Ja, ik heb een goede reden om naar Zuid-Afrika te gaan (vrienden opzoeken, en ook nog eens niet zomaar), we nemen bewust een rechtstreekse vlucht in plaats van een goedkopere optie met tussenstop (landen en stijgen is het vervuilendste deel van vliegen), nemen geen binnenlandse vluchten, compenseren de CO₂ van de vlucht, etc., maar niets van dat alles maakt goed dát we vliegen. Dat we vliegen naar een plek waar op dit moment een milieucrisis aan de hand is, maakt dit extra wrang natuurlijk. Dat het water in Kaapstad op is, dat komt niet zomaar. Dat komt doordat we met z’n allen willen leven op deze planeet op een manier die simpelweg niet houdbaar is.

Ik ben heel benieuwd hoe het in april in Kaapstad zal zijn. Mogen we nog douchen? Moeten we moeite doen om aan drinkwater te komen? Hoe zal de sfeer zijn? De laatste berichten zijn zoals ik zei redelijk positief en hoopgevend, maar eerder las ik over mensen die de regio ontvluchtten om tijdelijk elders te verblijven tot de crisis voorbij was, en dat mensen op grote schaal aan het hamsteren waren geslagen. Er waren geen regentonnen, vaten en jerrycans meer te koop in de stad en op veel plekken was ook het flessenwater uitverkocht. Ik ga in ieder geval mijn best doen om niet ook nog bij te dragen aan een te groot waterverbruik in Kaapstad. We zijn maar twee nachten in Kaapstad zelf, en daarna zijn we buiten de stad, zodat we zo kort mogelijk bijdragen aan het watertekort. Dus dan douche ik wel even niet (wassen bij de wastafel werkt ook prima), de was doen we thuis wel weer en minder vaak de WC doorspoelen zullen we ook wel overleven.

Veel last zullen wij er zelf dus waarschijnlijk niet van ondervinden, maar het zet me wel echt aan het denken. Hoe zit het thuis dan met ons waterverbruik bijvoorbeeld? Ik heb onlangs nog de stand van de watermeter doorgegeven en ik moet tot mijn schaamte bekennen dat we boven het gemiddelde Nederlandse watergebruik zitten. Niet goed dus! Sowieso voelt alles wat ik doe om m’n leven wat duurzamer te maken op dit moment even als gepruts in de marge. Het moet veel drastischer allemaal, en niet alleen de kleine groep bewuste mensen, de koplopers, moet dit doen. De massa moet mee, we moeten met z’n allen veel duurzamer, en snel ook. Anders is het watertekort in Kaapstad slechts een klein begin van een veel groter probleem.