Nadat ik drie blogs heb geschreven over m’n uitzoekwerk naar de mogelijkheden om zonder te vliegen in Athene te komen, is het het eindelijk tijd om het vraagteken in de titel te veranderen in een uitroepteken. Jawel, de knoop is doorgehakt, het interrail-ticket is besteld en ik ga over een week of vier naar Athene! Hoe meer ik erover uitzocht, hoe enthousiaster ik werd over het idee, en ik kon eigenlijk niet meer besluiten om toch maar niet te gaan. Het zal vast best een vermoeiende reis worden, maar ook een geweldig avontuur dat ik niet snel zal vergeten. 

Na m’n vorige blog dacht ik dat ik nu toch eindelijk alle informatie wel had die ik nodig had, maar tijdens het boeken van m’n interrail-ticket viel m’n oog toch nog weer op wat kleine lettertjes en ingewikkelde regels die in dit geval uiteindelijk toevallig gunstig uitvielen. Eerst ontdekte ik dat je je ticket alleen aan het begin en aan het eind van je reis in je eigen land mag gebruiken. De zevende reisdag die ik over zou hebben, zou ik dus alleen onderweg kunnen gebruiken, maar niet later in de maand nog voor een retourtje Duitsland of België zoals ik had gehoopt (door weer naar huis te gaan en dus in je eigen land te reizen, sluit je je interrail-ticket af). Dat leek me zonde. 

Gelukkig was er ook nog een andere regel die juist gunstig uitviel. Voor een nachtboot, zoals die ik ga nemen van Bari in Italië naar Patras in Griekenland, hoef je maar één reisdag te gebruiken en je mag zelf kiezen welke (de dag van vertrek of de dag van aankomst). Op de dag van aankomst in Griekenland hoef ik nog maar een klein stukje met bus en trein te reizen naar Athene, voor ongeveer 30 euro. Door voor de boot de dag van vertrek te gebruiken op m’n interrail (op diezelfde dag reis ik ook van Milaan naar Bari met de trein, dus die reisdag gebruik ik sowieso) en het ticket voor het laatste stukje naar Athene ter plekke los te kopen, heb ik nog maar vijf reisdagen nodig, en kon ik dus een goedkopere interrail kopen (vijf reisdagen binnen 15 dagen). Ik ben blij dat ik eerst echt alle kleine lettertjes goed heb gelezen!

Verder zat ik nog met een onvindbare trein, die toch echt essentieel zou zijn voor m’n terugreis over de Balkan, namelijk de nachttrein van Thessaloniki in het noorden van Griekenland naar Belgrado. In de reisplanner van de Deutsche Bahn, absoluut de volledigste van alle treinplanners, had ik die verbinding wel gevonden, maar echt helemaal nergens anders. Nou vond ik het op zich niet heel zorgwekkend dat de andere Europese planners ’m niet vonden, maar ik vond ’m ook niet op de site van de Servische spoorwegen. En als zelfs die ’m niet hebben, dan leek het mij toch dat die trein niet (meer) bestond. Zou de Deutsche Bahn in dit geval dan iets te volledig zijn? Ik zag het eerlijk gezegd niet zo zitten om het erop te gokken en er in Thessaloniki achter te komen dat deze trein helemaal niet ging.  

Een halve middag zoeken verder, kwam ik erachter dat je bij de Servische spoorwegen ook de vertrektijden per station kon zien (dat de site steeds van Engels terug sprong op Servisch hielp niet echt), dus toen heb ik maar eens gekeken wat er vertrok op de tijd dat de trein naar Belgrado zou moeten gaan. En jawel, er ging een trein. Naar Topcider, wat aan de buitenkant van Belgrado bleek te liggen. Toen ik zocht op Beograd (de lokale spelling voor Belgrado) vond het systeem niks. Je moet dus maar net weten dat je voor deze verbinding moet zoeken op Topcider. Door werkzaamheden stopt de trein uit Thessaloniki tijdelijk daar, in plaats van in het centrum van de stad, kwam ik na wat googelen achter. Weer een mysterie opgelost. 

Helaas vertrekt m’n volgende trein, van Belgrado naar Zagreb, wel vanuit het centraal station, 3,5 km verderop. Zonder vertraging heb ik 2,5 uur om die afstand te overbruggen, wat zou moeten lukken met een tram, of anders een taxi. Ik las alleen dat er geen pinautomaat is op of bij station Topcider, dus ik moet voor ik van huis vertrek maar alvast wat Servische Dinar scoren. En zo heb ik nog tig dingen in m’n hoofd die ik moet regelen of uitzoeken de komende vier weken, om onderweg voor zo weinig mogelijk verrassingen te komen te staan. 

Reizen zonder vliegen is zeker mogelijk, en ik denk ook in veel gevallen leuker, maar het blijkt maar weer dat het niet perse makkelijker is. Je moet wel echt graag willen en alle details van de reis uit willen zoeken. Maar goed, vliegen was een aantal decennia geleden ook lang niet zo vanzelfsprekend en makkelijk als het nu is. Wie weet wordt dwars door Europa per trein de komende decennia wel juist weer een stuk makkelijker en normaler. Ik heb in ieder geval zin in m’n avontuur!

[Deel 5 van de zoektocht staat inmiddels ook online.]

[Ondertussen ben ik in Athene geweest en staan er verslagen van de heenweg en de terugweg op m’n blog.]