Rond de feestdagen had ik mezelf een paar weken vrij gegeven van m’n blog, en daarna merkte ik dat het lastig was om weer in het ritme te komen om elke week een blog te schrijven en te posten. In m’n eerste blog van het jaar vroeg ik om tips voor onderwerpen, omdat ik zelf even niet zo veel inspiratie had. Dat leverde een leuk gevarieerd lijstje ideeën op, waar ik zeker in een later stadium nog wat mee ga doen, maar de reactie die door m’n hoofd bleef spoken was Is dit niet een mooi onderwerp om over te bloggen? Het ‘niks’ en misschien het ‘iets moeten’?.

In de weken daarna heb ik een aantal keer geblogd, ook wel echt met plezier en niet alleen omdat het moest, maar niet gestructureerd elke week zoals eerder, en het kostte me steeds meer moeite om mezelf ertoe te zetten. Dat had denk ik meerdere redenen. Ik had het best druk met freelance werk (vooral projectmanagement), dat ik steeds eerst af wilde maken voordat ik aan m’n blog begon, en daarna was m’n energie eigenlijk op. Alle creatieve inspiratie die ik eerder gebruikte voor m’n blog, stop ik de laatste tijd bovendien eigenlijk liever in de bruiloft (het ontwerpen van de uitnodigingen bijvoorbeeld, en het schrijven van de informatiemail voor gasten). En dan waren er ook nog andere dingen die ik steeds voorrang gaf.

M’n blog bleek ineens geen prioriteit meer te zijn. En dat voelde wel een beetje gek, en ook niet helemaal prettig, na ruim drieënhalf jaar (bijna) wekelijks bloggen. Ik had steeds zo’n stemmetje in m’n achterhoofd dat ik eigenlijk moest bloggen. Maar moest ik dat eigenlijk wel? Van wie moest dat? En toen vielen er afgelopen week ineens een paar dingen op z’n plek. Ik had ’s ochtends (en dan echt belachelijk vroeg) meegedaan aan een netwerkontbijt waar ik voor was uitgenodigd, dat mogelijk interessante connecties op zou kunnen leveren voor tekstschrijfopdrachten. Vlak na het ontbijt, terwijl ik dat nog aan het laten bezinken was, en me afvroeg of het misschien een interessante stap voor me zou zijn om lid te worden van het netwerk, werd ik gebeld met de vraag of ik de komende periode intern wil komen projectmanagen bij een vertaalbureau waar ik eerder heb gewerkt. 

Het klinkt misschien een beetje zweverig, maar ik geloof er dus niet in dat dat toeval was. Geen idee wat wel precies (het universum, the law of attraction, iets in mijzelf omdat ik ervoor open stond, of gewoon omdat het zo moest zijn), maar dat voelde als een teken. Sinds ik een jaar of zeven geleden exact tegelijkertijd werd gebeld dat ik was aangenomen voor een nieuwe baan in Den Haag en het mailtje kreeg dat m’n aanvraag voor het overnemen van de hypotheek eindelijk was goedgekeurd (allebei na een maandenlang stressvol proces, en bovendien hing het ook samen, ik kon m’n vaste contract niet opzeggen voordat de hypotheek geregeld was), valt het me op dat het leven vol zit met van dat soort momenten. 

Meteen nadat ik de afspraken had gemaakt over het werk op het vertaalbureau wist ik dat ik dan nu dus echt heel even m’n blog los moest laten. Naast het werken en het voorbereiden op de bruiloft kan dat er gewoon op dit moment niet meer bij, als ik mezelf niet voorbij wil lopen. En dat is helemaal ok. Ik besefte me weer dat m’n blog ook niet per se een doel op zich is, maar juist een middel. Een middel dat me heel veel heeft gebracht: persoonlijke ontwikkeling (ik ben niet alleen duurzamer gaan leven, maar heb veel breder dingen over mezelf geleerd en grote stappen buiten m’n comfort zone gezet), contact met veel nieuwe leuke inspirerende mensen die ik anders nooit had leren kennen, en inmiddels bijna twee jaar zzp-schap (een stap die ik zonder m’n blog denk ik nooit had gezet). Dit jaar komt dat alles samen in onze bruiloft die we helemaal op onze eigen (en dus ook zo duurzaam mogelijke) manier vormgeven, en een fantastische huwelijksreis van vijf maanden, wat met een baan nooit mogelijk was geweest. 

Ik zeg overigens niet dat ik helemaal stop met bloggen, als ik tijd en inspiratie heb (en dat komt vast vanzelf weer als de druk eraf is), zal ik af en toe nog wel wat posten. Maar niet meer gestructureerd en elke week omdat dat nou eenmaal is wat ik ooit met mezelf had afgesproken. Ik ben over het algemeen best streng voor mezelf, dus tegen mezelf zeggen dat ik even niet meer hoef te bloggen de komende tijd voelt als een grote stap. Maar wel de juiste stap voor dit moment.