Afgelopen dinsdag was ik jarig, en ik heb volgens mij nog nooit zo’n rare verjaardag gehad. Dat begon natuurlijk al met de coronacrisis waardoor ik het niet kon vieren, maar toen we ook nog een paar dagen voor m’n verjaardag onze kat Maartje moesten laten inslapen was m’n feeststemming helemaal tot het nulpunt gedaald…

Om toch met z’n tweeën een feestje te vieren hadden we een hele lekkere vegan high tea laten bezorgen, wat de dag al een beetje leuker maakte. Maar wat de dag helemaal op z’n kop zette, was dat we ’s middags ineens twee superschattige kittens konden ophalen. Toen werd het ineens m’n beste verjaardag ooit.

Nou gaat mijn blog natuurlijk over duurzaam leven, waar kittens niet per se heel veel mee te maken hebben, maar ook over geluk. En dat laatste kunnen we volgens mij allemaal wel een beetje extra gebruiken op dit moment. Vandaag dus een blog vol kittenschattigheid, gewoon omdat het kan. Je smelt toch als deze kleine kopjes ziet?

Deze schatjes heten Ollie (die met rood) en Eefje. Ze zijn nog maar acht weken oud, zulke jonge kittens heb ik zelf nooit eerder gehad. Ik smelt echt elke keer als ik ze zie. Ze waggelen nog een beetje als ze lopen en hebben maar twee standen: spelen als een malle met elkaar en alles wat ze in huis tegenkomen en daarna uitgeput van het spelen neerstorten en bovenop elkaar slapen. Ik heb echt heel blij dat we ze met z’n tweetjes een thuis hebben gegeven, want ze doen alles samen: samen slapen, samen spelen, samen eten en ze gaan zelfs samen naar de kattenbak.

De moeder van Eefje en Ollie is een Britse Korthaar en hun vader een over het balkon geklommen rode buurkater. Blijkbaar krijg je daar dus hele mooie kittens van. Ik ben heel benieuwd tot wat voor katten ze uit gaan groeien. Aan hun voorpootjes te zien worden ze in ieder geval best groot!

Op de eerste foto linksboven waren ze hier net in huis en een beetje voorzichtig aan het rondkijken. Vlak daarna besloten ze dat het onder de bank wel veilig was en zijn ze daar in slaap gevallen, waarschijnlijk uitgeput van hun avontuurlijke reis hier naartoe. We hebben ze daar eerst maar even een paar uurtjes laten liggen en ze er daarna onderuit gevist. Vanaf dat moment was het eigenlijk alsof ze hier altijd al hadden gewoond. Ze banjeren zonder angst door het hele huis en liggen op schoot te slapen alsof ze ons al jaren kennen.

Het is echt een gek idee om te bedenken dat we ze nu pas drie dagen in huis hebben. Ik zou nu al helemaal niet meer zonder ze kunnen! Natuurlijk kunnen ze Maartje (en de andere drie katten die we de afgelopen drie jaar hebben verloren) niet vervangen, maar het verzacht het verdriet absoluut. Het was weer zo naar leeg hier in huis. En helemaal nu, nu we non-stop thuis zitten, werd ik nogal ongelukkig van een ongezellig katloos huis. En ongezellig is het hier nu zeker niet meer! Heerlijk dat er de hele tijd van de kleine bolletjes energie rondstuiteren. Ik kan echt uren kijken naar hoe ze met elkaar aan het spelen zijn. De beste afleiding ooit.