Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik heb dit jaar nogal last van problemen met tijdsperceptie. Sommige weken duren echt maanden, terwijl andere maanden in een dag zijn verdwenen. En soms gebeuren die twee dingen zelfs tegelijkertijd. Ik heb bijvoorbeeld echt geen idee hoe het kan dat het alweer een maand geleden is dat ik mijn vorige blog schreef. Die maand is gewoon volledig verdwenen. Maar als je me vertelt dat we pas vijf maanden terug zijn van onze huwelijksreis, dan voelt dat ook weer gek. Dat voelt namelijk echt als jaren geleden.

Ook met onze kittens heb ik last van dit verschijnsel. We hebben Ollie en Eefje nu een kleine drie maanden, terwijl het voelt alsof ze hier al jaren wonen. En tegelijkertijd snap ik niet hoe het kan dat ze alweer zo groot zijn geworden, want we hebben ze pas net. Als ik kijk naar foto’s van twee maanden terug dan ben ik gewoon bijna vergeten dat ze ooit zo klein waren. Ze zijn nu 4,5 maand oud en echt geen kleine baby’s meer. We zien ze gewoon per dag groeien en het zijn nu eerder drukke kleuters met hele lange poten die moeite hebben met het woord “nee”.

Het zijn echt kleine boefjes geworden. We hebben allebei eerder kittens gehad, maar geen van beiden hebben we ooit kittens gehad die zo druk zijn en zo veel energie hebben. Ze zijn ook nog wel eens schattig en knuffelig, vooral als ze moe zijn, maar het kost wel wat moeite om ze moe te krijgen. Naast de krabplanken op de muren die we nog hadden van de vorige katten, hebben we dus een grote nieuwe krabpaal (of nou ja, nieuw voor ons, want eigenlijk tweedehands van Marktplaats) en een hele hoop nieuwe speeltjes. Maar klimmen hoeft niet perse in een krabpaal, dat kan ook prima in de boekenkast, het wasrekje of het douchegordijn.

En spelen met speeltjes is ook leuk, maar eigenlijk is alles gewoon speelgoed: kleine dingen uit het oud papier (dat zoeken ze gewoon zelf uit uit de doos), kabeltjes, toetsenborden, bromvliegen, schoenen, aardappels, touwtjes of andere losse dingen aan onze kleding en hun eigen staarten (die inmiddels heel lang zijn, dus daar kan je heel goed achteraan zitten). Sinds een paar weken gaan we regelmatig met ze naar buiten, zodat ze daar wat energie kwijt kunnen en we zo hun wereld wat groter maken. Om ervoor te zorgen dat ze niet weglopen gebruiken we tuigjes (ook op Marktplaats gevonden). Niet alle katten vinden die leuk, maar Ollie en Eefje vinden het echt helemaal prima gelukkig.

Naar buiten gaan vinden ze wel nog steeds erg spannend, maar als er niet te veel enge dingen voorbij komen (andere mensen, kinderen, hondjes, verkeer) dan beginnen ze na eventjes wennen vrolijk rond te lopen en te spelen. De linker foto hierboven is van de eerste keer dat we met ze naar buiten gingen, in een speeltuintje hier vlakbij. En op de rechter foto hadden ze net ontdekt dat je ook in bomen heel goed kunt klimmen. Hier was dat nog een groot succes en hadden we er nogal lol om.

Een paar minuten na de foto bleek alleen dat Ollie wel heel goed omhoog kon klimmen, maar niet wist hoe hij weer naar beneden moest. Eefje wel, die liet zich gewoon uit de boom vallen, misschien niet de meest charmante oplossing, maar het werkte wel en ze kwam keurig op haar pootjes terecht. Ollie wurmde zich op de een of andere manier achteruit uit z’n tuigje en klom nog een stuk hoger (naar beneden lukte niet, dus misschien dat hoger hielp om uit de boom te komen, perfecte kittenlogica), dus moest Floor uiteindelijk achter hem aan klimmen om hem weer uit de boom te halen. Daar hebben we allemaal wat van geleerd! Ook de les dat je niet naar bijen moet happen heeft Ollie al moeten leren met een dikke lip.

We hebben inmiddels bedacht dat we wel een volkstuintje willen hier in de buurt (en staan ook al op de wachtlijst). In eerste instantie natuurlijk voor ons zelf, meer buitenruimte dan alleen een balkon is toch wel erg prettig, maar ook voor de poesjes. Ik zie mezelf daar al helemaal liggen in zo’n hangmat met een standaard terwijl de poesjes om me heen naar blaadjes happen en achter beestjes aan rennen. Wel in een tuigje met een lijn natuurlijk, want voorlopig vertrouw ik het voor geen meter dat ze niet weglopen.

Deze nieuwe ontwikkelingsfase is ook leuk hoor, behalve op de momenten dat ze zo druk rondrennen dat we helemaal gek van ze worden of ze perse Floor van haar werk moeten houden door op haar toetsenbord te gaan zitten (vooral tijdens online vergaderingen met collega’s is dat een leuk spelletje), maar ik mis wel een beetje de schattige kleintjes van een paar maanden geleden. Dat ging zo snel voorbij! Als ik niet af en toe naar de foto’s kijk, vergeet ik gewoon bijna hoe klein ze waren. Aan de andere kant ben ik ook wel heel benieuwd hoe ze zullen zijn als volwassen katten. Aan de grootte van hun poten te zien worden ze in ieder geval flink groot!

[Ik maak op mijn blog soms gebruik van affiliate links. Kijk hier voor meer informatie.]