Jullie hebben het misschien al gezien op Facebook of Instagram, maar ik heb Athene bereikt vorige week, en ben ook zonder problemen weer thuis gekomen. M’n missie naar Athene en terug zonder te vliegen is dus absoluut geslaagd. En ik kan het iedereen aanraden! Vandaag vertel ik over de heenreis. Het verslag van de terugreis volgt later.

In m’n laatste blog over m’n reis voorafgaand aan m’n vertrek vertelde ik over de last-minute stress die ik had: de nachttrein van Thessaloniki naar Belgrado bleek niet meer te gaan na 1 oktober en moest vervangen worden door een nachtbus en de NS had werkzaamheden gepland tussen Den Haag en Utrecht op de dag dat ik vertrok, waardoor ik nog vroeger weg moest. Na die blog kwam daar nog meer bij: er was brand geweest in Duitsland, waardoor een deel van de ICE treinen niet reed. Of mijn trein naar Basel wel zou gaan, was even een paar dagen een beetje onduidelijk, maar gelukkig zou die uiteindelijk gewoon gaan. 

Op vrijdag 26 oktober stapte ik dus vol goede moed om 6 uur ’s ochtends in de trein naar Amsterdam (de alternatieve route vanwege de werkzaamheden bij Utrecht), maar blijkbaar had ik nog niet genoeg stress gehad. Binnen een paar minuten van elkaar, waren er die ochtend namelijk twee aanrijdingen met een persoon, eerst bij Utrecht en daarna bij Schiphol. Over de aanrijding bij Utrecht stond op de NS app dat de ICE-treinen daarom niet tussen Amsterdam en Arnhem reden. Ik maakte me dus zorgen of ik wel op tijd in Basel zou kunnen komen voor m’n aansluiting op de volgende trein, en of ik misschien om zou moeten reizen via Parijs. Ik begon me langzaam af te vragen of iets me probeerde te vertellen dat ik beter gewoon thuis kon blijven. 

Het voelt altijd nogal verkeerd om je druk te maken over je treinreis als iemand net (al dan niet per ongeluk) aangereden is met een trein. Er zijn absoluut belangrijkere dingen in het leven dan op vakantie kunnen naar Athene, dat besefte ik me heel goed. Maar toch voelde ik me enorm opgelucht toen de medewerker van NS International die ik aan de telefoon had, zei dat de trein naar Basel waarschijnlijk wel zou kunnen rijden. Ik durfde het pas helemaal te geloven toen ik ’m in Amsterdam daadwerkelijk op het perron zag staan.

Vanaf dat moment is de hele reis verder perfect verlopen. Alle stress en het geregel vooraf waren blijkbaar ergens goed voor geweest, want vanaf het moment dat ik in de trein naar Basel stapte ging alles heerlijk soepel en ontspannen. In Basel had ik een paar uur overstaptijd, dus heb ik heerlijk gegeten bij een vega hotspot die ik van tevoren had opgezocht (je bent een foodie of je bent het niet). ’s Avonds kwam ik aan in Milaan, waar ik een Airbnb had vlakbij het station. Het was een heel gek idee dat ik pas die ochtend thuis was vertrokken en ’s avonds al in Milaan sliep, en ondertussen ook nog in Basel had gegeten, waar ik nog niet eerder was geweest. Ik kreeg al allemaal enthousiaste ideeën over een lang weekend naar Basel met de trein, of een paar dagen naar Italië. 

Op dag twee vertrok ik ’s ochtends weer vroeg uit Milaan met de trein naar Bari, in het zuiden van Italië. Ook in Bari had ik een vegan restaurant opgezocht, dus daar heb ik ook heerlijk gegeten op weg naar de boot, en nog even een paar vegan croissantjes gekocht voor m’n ontbijt de dag erna. Ik zette Bari meteen ook op m’n mentale lijstje voor toekomstige tripjes binnen Europa met de trein. Ik heb er nu niet heel veel van gezien, maar het oude centrum zag eruit als iets wat ik nog wel eens beter zou willen bekijken. M’n meeste medereizigers in de trein moesten naar Brindisi of Lecce iets verder naar het zuiden, en vonden allemaal dat ik beter daarheen kon dan naar Bari, dus ook die plaatsen ga ik onthouden.

De ferry van Bari naar Patras was denk ik m’n favoriete deel van de heenreis. Ik had de nacht in Milaan niet zo goed geslapen, dus ik ging lekker vroeg naar m’n hut. Ik werd nog even gestoord door een medepassagier (met hond) waar ik de hut mee deelde, maar ik was zo moe dat ik snel in slaap viel. Om 4 uur moest deze mevrouw opstaan om op Korfoe van de boot te gaan en was ik dus ook weer even wakker, maar daarna heb ik doorgeslapen tot half 10. Het slaapt blijkbaar heerlijk op een boot! De zonsopkomst had ik dus gemist, maar dat is ruimschoots goedgemaakt door het uitzicht terwijl we langs de Griekse kust vaarden. 

Het was sowieso al behoorlijk rustig op de boot omdat het buiten het seizoen was, eigenlijk vooral vrachtwagenchauffeurs, maar ’s ochtends was het nog veel rustiger, omdat bijna iedereen op Korfoe van boord was gegaan. Ik kwam dus rond lunchtijd helemaal ontspannen in Griekenland aan, terwijl ik eigenlijk had verwacht dat ik heel moe zou zijn. In Patras deelde ik een taxi naar het treinstation, waarvandaan vroeger wel treinen naar Athene gingen, maar nu al een tijd niet meer. De Griekse spoorwegen hadden dus bussen ingezet naar Kiato, waar ik kon overstappen op een trein naar Athene. Eind van de middag was ik er dan! Het had drie dagen geduurd, maar zo voelde het helemaal niet.

Naast het onderweg op zo veel verschillende plekken komen, wat ik veel leuker vond dan eroverheen vliegen, vond ik ook echt fantastisch hoeveel mensen ik heb leren kennen onderweg en hoeveel leuke gesprekken ik heb gevoerd. In het vliegtuig en op het vliegveld lijken mensen eigenlijk altijd een beetje chagrijnig en is iedereen nogal op zichzelf gericht. Het kwam misschien ook omdat ik alleen reisde, waardoor je sowieso veel makkelijker contact maakt met mensen, maar zo veel als dit had ik niet verwacht.

In de trein naar Basel had ik een goed gesprek met een Zwitser die voor z’n werk ongeveer zestig keer per jaar vloog en na zo steeds alle grote steden van de wereld gezien te hebben heel graag de rust opzocht in de natuur. Van Basel naar Milaan sprak ik een jong Zwitsers stel dat heel geïnteresseerd was in m’n reis en waarom ik niet meer wou vliegen binnen Europa. Tussen Milaan en Bari was het helemaal mooi om te zien hoe vreemden steeds meer met elkaar in gesprek raakten. 

In het stuk van acht zitplaatsen waar ik zat, zaten alleen maar mensen die alleen reisden. Op mij na, alleen Italiaanse mannen, van uiteenlopende leeftijden. ’s Ochtends vroeg was iedereen nog heel rustig, maar langzaam raakten ze meer met elkaar in gesprek. Eén jongen sprak een klein beetje Engels en vroeg mij waar ik heen ging. Maar het werd past echt een gezellige boel toen de conducteur langskwam en een van de passagiers een ticket voor de verkeerde datum bleek te hebben. 

Dat leidde tot een prachtige verhitte discussie in het Italiaans met woeste handgebaren tussen de conducteur, de passagier in kwestie en alle mensen eromheen die zich ermee begonnen te bemoeien, over of hij nou wel of niet een boete moest krijgen. Ik kon het natuurlijk niet echt verstaan, maar af en toe ving ik een paar woorden op. Uiteindelijk kreeg hij geen boete als hij bij het eerste station uit zou stappen en daar alsnog een nieuw ticket zou kopen (wat ik dacht dat hij ook had gedaan, maar hij bleek zich elders in de trein verstopt te hebben en alsnog pas bij z’n eindbestemming uit te stappen). 

Ik vond dit hele gebeuren dat minstens een half uur heeft geduurd nogal vermakelijk en nadat de conducteur weg was, raakte iedereen pas echt met elkaar in gesprek. Ik werd er ook weer bij betrokken, met handen en voeten, want alleen die ene jongen sprak een klein beetje Engels. Een meneer van een jaar of zestig vroeg met handgebaren waarom ik niet vloog. Hij vond het geloof ik nogal wat dat ik “tutto solo” naar Athene ging (dat zei hij overigens niet tegen mij maar tegen een andere passagier, en had denk ik ook niet door dat ik dat verstond), en gaf me complimenten over m’n ogen die blauw waren net als de zee die we buiten de trein zagen (het bleef wel een Italiaan natuurlijk). 

In de haven van Bari kon ik niet direct vinden waar ik moest zijn om in te checken, en ook daar sprak men niet echt lekker Engels, dus sprak ik de medepassagier aan waarvan ik dacht dat ik er bij hem qua leeftijd de meeste kans op had dat hij wel Engels sprak. Het bleek een Amerikaanse backpacker te zijn, die met me mee is gelopen naar de juiste plek en waar ik aan boord ook nog een hele tijd mee heb zitten praten over zijn reis in Europa die hij zo veel mogelijk liftend en couchsurfend deed. Het meisje waarmee ik de taxi deelde in Patras moest ook naar Athene, op weg naar Lesbos om daar als vrijwilliger vluchtelingen te helpen. Ze reisde nu per trein en boot omdat ze haar vlucht had gemist.

Alles bij elkaar was dit echt een bijzondere reis die ik niet snel zal vergeten. Ik weet nu nog zekerder dat ik niet meer wil vliegen binnen Europa en juist nog veel meer trein- en bootreizen wil maken. Volgende week deel ik een update over de Minimalism Game waar ik ondertussen voor de tweede keer mee ben begonnen en de week erna kom ik met een verslag over de terugreis.